Od jakiegoś czasu przyglądam się bacznie produktom, którymi kuszą nas sklepy i wstrętne reklamy. Nie powiem, żebym studiowała składy z lupą, a dziadkom zakazywała kupowania słodyczy wnukom, jednak poczyniłam milowy krok w kierunku zdrowego jedzenia. Sklepowe słodycze staram się zastąpić czymś "swoim". W moim mniemaniu na pewno zdrowszym. I czerpię z tego ogromną satysfakcję.
Dla jednych kluski leniwe, dla innych kopytka z serem. Nasza nazwa to KOPYTKI. Jak zwał, tak zwał ważne, że są błyskawiczne w wykonaniu i pyszne. :)
Dzisiaj nazbyt refleksyjnie... w poszukiwaniu straconego czasu. Podobno ludzie, którzy ciągle coś przemyśliwują, analizują, często uciekają się do pisania. Wstałam, w spokoju wyprawiłam młodszego do zerówki, starszego do szkoły, mąż zrobił pyszną kawę i śniadanie, zawsze robi śniadanie, i dotarło do mnie, że jestem szczęściarą, że mam tą swoją połówkę jabłka, w którą psychologowie nie każą wierzyć. Do tej pory zdarza mi się, że kiedy myślę o mężu coś łazi mi w brzuchu. Pewnie jakieś pozostałości po motylach, motyle szczątki. :)
Przepis od dawna jest w moim kajecie, nawet nie wiem jak się tam znalazł. Może krasnoludki... Wszystkim opowiadam, że moje dzieci są ciasteczkowymi potworami, ale mi też nic nie brakuje, dlatego robię te ciasteczka bardzo często. :-) Specjał dla zabieganych mam, ich wykonanie zajmuje tylko 15 minut. Ciasteczka są chrupiące. Za sprawą mąki żytniej mają lekko orzechowy posmak. Pysznie smakują dzieciom i są fit dla mamy - do kawy. :) Można jeść z ulubionym dżemem. PYCHA.
Po przeczytaniu już sama nie wiem, o co chodzi w tym całym kościele i w zakonach. Jeśli podstawą ma być wiara w Boga wszechmogącego, miłosiernego, kochającego, to dlaczego ludzie, w Jego imię, wzajemnie się krzywdzą i tak poniżają...? Rozbieżności między Kościołem jako instytucją, a wiarą w Boga zawsze będą stały na przeszkodzie do pełnego zrozumienia, kontemplacji i przeżywania wiary.
Cześć, mam na imię Ewa.
Mam 40 lat. Bywam różna. :)
Z wykształcenia jestem socjolożką.
Obecnie studiuję psychologię.
Jestem mamą (Filip 14 i Mikołaj 9).
Żoną (Tomek 46).
Właścicielką czarnego kota
o słusznym imieniu Harmider.
Pasjonuje mnie proste, ale aktywne życie i filozofia Slow.
Najbardziej cenię wolność.
Uwielbiam pokonywać własne granice.
Kręci mnie potrzeba tworzenia.
Nieustannie poszukuję sensu
i inspiracji.
Próbuję znaleźć dialog pomiędzy pędem, a spowolnieniem.
Mój minimalistyczny blog o tym, że w życiu potrzebna jest równowaga! O tym, co mnie najbardziej inspiruje, co napędza. O spójności, intuicji i zgodzie na bycie sobą. O pasji niosącej radość. Lekko o sekretach motywacji. O relacjach. Trochę o modzie. Co nieco o jedzeniu. Nic o polityce. Swojski rozdział o podróżach. Wszystko w odniesieniu do Slow Life. Trochę też o tym, co mnie nie obchodzi i do szczęścia mi nie jest potrzebne. Zapraszam. Ewa